TEMAT: POSTAWY MŁODZIEŻY WOBEC OBECNOŚCI RELIGII W SZKOLE XYZ
PLAN:
WSTĘP
ROZDZIAŁ 1. RELIGIA I JEJ ISTOTA
ROZDZIAŁ 2. RELIGIA W SZKOLE
ROZDZIAŁ 3. POSTAWY MŁODZIEŻY WOBEC OBECNOŚCI RELIGII UCZNIÓW KLASY XYZ w SZKOLE XYZ
ZAKOŃCZENIE
BIBLIOGRAFIA
FRAGMENT:
Religię z polskich szkół usunięto 14 lipca 1962 r., kiedy to peerelowski Sejm uchwalił "pełną świeckość szkoły". Wróciła do szkolnych sal dopiero po 28 latach. Decyzja zapadła w wolnej Polsce 30 sierpnia 1990 r. na mocy decyzji Ministra Edukacji Narodowej, Henryka Samsonowicza. Już wówczas budziło to niezadowolenie pewnych grup społecznych, niechętnych narzucaniu komukolwiek wyznania. Przez cały lipiec trwały rozmowy w Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. Rozważano nawet kwestię referendum w tej sprawie.
W dyskusji przeważył jednak głos Jana Pawła II, że metryka chrztu jest najdobitniejszą formą referendum. Każdy ochrzczony ma przecież obowiązek pogłębiania wiary, a jedną
z dróg jest katecheza.
Powrót religii do szkół wymagał odpowiednich regulacji prawnych. Tak, więc nauka religii w polskich szkołach została wprowadzona dwoma instrukcjami Ministra Edukacji Narodowej z sierpnia 1990 roku, w okresie rządów pierwszego premiera solidarnościowego Tadeusza Mazowieckiego. Instrukcje wprowadzały możliwość organizowania religii w szkole na żądanie rodziców. Potem zagwarantowanie prawa do wyznawania wiary i katechizacji szkolnej znalazło się w zapisach Konkordatu ze Stolicą Apostolską, podpisanego w 1993 r.
Ministrem odpowiedzialnym za wprowadzenie nowych przepisów był Henryk Samsonowicz, pełniący tę funkcję od 12.09.1989r. do 14.12.1990 r. Wprawdzie profesor Samsonowicz wskazywał na równe potraktowanie wszystkich religii w wydanych instrukcjach, to jednak głównym beneficjentem nowej sytuacji prawnej musiała być i stała się dominująca w Polsce religia katolicka. Były minister powoływał się na swoją legitymację wynikającą z woli społecznej, przytaczając badania opinii społecznej, która w (80%) opowiedziała się za organizacją nauki religii w szkole. Pamiętajmy o silnej pozycji kościoła katolickiego w Polsce, który był postrzegany jako siła opozycyjna w stosunku do władzy socjalistycznej oraz o osobistym wpływie pierwszego papieża Polaka na pozytywny wizerunek kościoła i religii w Polsce.
14 IV 1992r. Minister Edukacji Narodowej Andrzej Stelmachowski wydał Rozporządzenie w sprawie warunków i sposobu organizowania nauki religii w publicznych przedszkolach i szkołach. Ówczesny Rzecznik Praw Obywatelskich Tadeusz Zieliński uznał, że łamie ono wiele reguł demokratycznych, w tym zwłaszcza określoną w Konstytucji świeckość państwa, jednak i jego skarga do Trybunału Konstytucyjnego. 20 IV 1993 została w całości oddalona.
Nauka religii w szkołach pełnoprawnie została ostatecznie dopuszczona do szkół przez uchwaloną 2 kwietnia 1997 roku Konstytucję Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z dnia 16 lipca 1997 r. nr 78 poz. 483), dokładniej jej art. 53. paragraf 4 brzmiący:
"(...) Religia Kościoła lub innego związku wyznaniowego o uregulowanej sytuacji prawnej może być przedmiotem nauczania w szkole, przy czym nie może być naruszona wolność sumienia i religii innych osób" .
W dyskusji przeważył jednak głos Jana Pawła II, że metryka chrztu jest najdobitniejszą formą referendum. Każdy ochrzczony ma przecież obowiązek pogłębiania wiary, a jedną
z dróg jest katecheza.
Powrót religii do szkół wymagał odpowiednich regulacji prawnych. Tak, więc nauka religii w polskich szkołach została wprowadzona dwoma instrukcjami Ministra Edukacji Narodowej z sierpnia 1990 roku, w okresie rządów pierwszego premiera solidarnościowego Tadeusza Mazowieckiego. Instrukcje wprowadzały możliwość organizowania religii w szkole na żądanie rodziców. Potem zagwarantowanie prawa do wyznawania wiary i katechizacji szkolnej znalazło się w zapisach Konkordatu ze Stolicą Apostolską, podpisanego w 1993 r.
Ministrem odpowiedzialnym za wprowadzenie nowych przepisów był Henryk Samsonowicz, pełniący tę funkcję od 12.09.1989r. do 14.12.1990 r. Wprawdzie profesor Samsonowicz wskazywał na równe potraktowanie wszystkich religii w wydanych instrukcjach, to jednak głównym beneficjentem nowej sytuacji prawnej musiała być i stała się dominująca w Polsce religia katolicka. Były minister powoływał się na swoją legitymację wynikającą z woli społecznej, przytaczając badania opinii społecznej, która w (80%) opowiedziała się za organizacją nauki religii w szkole. Pamiętajmy o silnej pozycji kościoła katolickiego w Polsce, który był postrzegany jako siła opozycyjna w stosunku do władzy socjalistycznej oraz o osobistym wpływie pierwszego papieża Polaka na pozytywny wizerunek kościoła i religii w Polsce.
14 IV 1992r. Minister Edukacji Narodowej Andrzej Stelmachowski wydał Rozporządzenie w sprawie warunków i sposobu organizowania nauki religii w publicznych przedszkolach i szkołach. Ówczesny Rzecznik Praw Obywatelskich Tadeusz Zieliński uznał, że łamie ono wiele reguł demokratycznych, w tym zwłaszcza określoną w Konstytucji świeckość państwa, jednak i jego skarga do Trybunału Konstytucyjnego. 20 IV 1993 została w całości oddalona.
Nauka religii w szkołach pełnoprawnie została ostatecznie dopuszczona do szkół przez uchwaloną 2 kwietnia 1997 roku Konstytucję Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z dnia 16 lipca 1997 r. nr 78 poz. 483), dokładniej jej art. 53. paragraf 4 brzmiący:
"(...) Religia Kościoła lub innego związku wyznaniowego o uregulowanej sytuacji prawnej może być przedmiotem nauczania w szkole, przy czym nie może być naruszona wolność sumienia i religii innych osób" .
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz